Rozdział 6.

 *Z perspektywy Alex* w tle

-Pobudka skarbie. – Ze snu wybudził mnie cichy głos Niall’a.

-         Mogłabym się tak codziennie budzić, ale błagam daj mi jeszcze 10 minut. –Szepnęłam i wtuliłam się mocno w mojego chłopaka.
-         Oj Alex, Alex wstawaj no. – powiedział całując mnie w policzek.
-         Która godzina?
-         Ósma trzydzieści.
-         Niall czy ja mam Cię zabić, skarbie? – syknęłam, podnosząc się z łóżka.
-         Mrrr come to momma. –  zamruczał.
-         Ten tylko o jednym. – Otworzyłam szafkę wybierając pierwszy lepszy top i dresy. Kolejny dzień, kolejne problemy, byleby było ich najmniej. Może jest jakaś szansa na uratowanie mnie z tej chorej obsesji? Nie wiem, nie chce wiedzieć.

***

Cóż za rodzinna atmosferka. Poraz pierwszy siedzieliśmy razem przy jednym stole nie kłócąc się. To miłe. Znowu wracamy do dawnych lat. 

-         Alex, zjedz coś. – Usłyszałam głos Niall’a.

-         No przecież jem. – Jeśli jedzeniem można nazwać karmienie kieszeni to jem, nawet bardzo dużo. Oni są ślepi, naprawdę, nawet Niall nie widzi tego, że chowam jedzenie do kieszeni. Głupi ma zawsze szczęście, w tym momencie tą głupią jestem ja. Może to i lepiej? W szpitalu przytyłam, nawet jak nie chciałam jeść dostawałam kroplówkę. Ale może dlatego mnie wypuścili? Dlatego, że przytyłam? Nie wiem, nie chcę wiedzieć. Chcę schudnąć, znowu. Wpadłam w błędne koło. Jestem świruską powinni mnie zamknąć w pokoju bez drzwi i okien. Może tam bym skończyła ze swoją fobią? Nie doceniam swojego życia.. mimo iż mam Niall’a. Jestem bezwartościowym śmieciem.

-         Przepraszam, muszę iść na górę. – Po tych słowach bez zawahania ruszyłam do swojego pokoju. Mój pokój to chyba jedyne bezpieczne miejsce dla mnie. Mimowolnie z moich oczu poleciały łzy. Jestem zwykłą szmatą, grubą paskudną szmatą.  Moje przemyślenia przerwał Niall, który bez pozwolenia wszedł do mojego pokoju

-         A..alex co Ci jest? – Spytał.

-         Nieważne, możesz mnie zostawić samą?

-         Nie zostawię osoby, którą kocham w takim stanie. – Gdy tylko to usłyszałam, rzuciłam się na mojego chłopaka mocno go przytulając.
 – Jestem szmatą! Rozumiesz? Dlaczego w ogóle ze mną jesteś? Nie mogłeś znaleźć sobie lepszej dupy, do tego chudej? Pierdolonego ideału którym ja nie jestem! –Krzyczałam płacząc w jego t-shirt.
-         Nie potrzebuję idealnej dziewczyny, chcę Ciebie! Rozumiesz? Ciebie! I tylko Ciebie. Nikogo więcej. Jesteś moja mimo wszystko i zawsze będziesz. Zrozum to Alex, kocham Cię. – Niall odsunął mnie od siebie i złożył na moich ustach pocałunek pogłębiając go. Nasze języki znalazły wspólny taniec. Rzuciłam go na kanapę siadając na nim okrakiem nie przerywając pocałunku.

-Kocham cię wiesz? – Zdjęłam bluzkę Niall’a która po chwili znajdowała się już na podłodze.

- Tak wiem kochanie. – Sapnął Niall zrywając mi top, który jeszcze kilka sekund temu miałam na sobie. Wszystko byłoby ładnie, pięknie i romantycznie gdybym zza drzwi nie usłyszała śmiechu mojej siostry Kate.

-KATE CO TY ODPIERDALASZ? – Warknęłam podchodząc do drzwi.

-Ym no ja ten no WYTRZYMAŁOŚĆ DRZWI SPRAWDAM. – odpowiedziała waląc z pięści drzwi. – -Ummm dobry wybór! CZEEEŚĆ – Krzyknęła i odeszła. - Zmieszana siadłam obok Niallera kończąc naszą erotyczną przygodę zwykłym buziakiem w policzek.

- Zrozumiałem, dokończymy później. – Uśmiechnął się Horanek i wyszedł z mojego pokoju.

 ***

*Z Pamiętnika Alex*. no i znowu zmieniamy piosenkę .

22.01.13

„dobry boże nie daję już sobie rady. znowu się ODCHUDZAM, pierdolona anorektyczka ze mnie.. huh.. czego ja muszę być taka pojebana? czego ranię swoich bliskich? kate nie wie nic.. nic nie wie na temat tego że się odchudzam i nie dowie się. nie chcę by się dowiedziała. Znowu się z nią pokłócę.. Jestem szczęśliwa teraz. muszę schudnąć. a właśnie schudłam już 2kg, drogi pamiętniku.

jestem na dobrej drodze.. wszystko idzie po mojej myśli.. oby tak dalej...

co jeszcze chciałam ci powiedzieć pamiętniku? chyba to że bardzo kocham nialla... i kate. tak ją też kocham. Tylko dlaczego ona ćpa? dlaczego NISZCZY SIEBIE? JEST TAK SAMO POJEBANA JAK JA. TO CHYBA RODZINNE NIESTETY. BOŻE DAJ ŻYĆ. wiem że piszę bez składni ale chuj mnie to boli. jesteś tylko pamiętnikiem. niczym więcej. czyli tak jak ja. jestem zwykłym niczym. gdybym mogła.. pzytuliłabym cię tak cholernie mocno... wkońcu tylko ty mnie rozumiesz. . boże o czym ja pierdolE? ja buntowniczka, piszę wszystko drukowanymi literami.

hmm co jeszcze... louis i harry, chyba wiadomo co robią codziennie.

haha tak dobrze myślisz pamiętniku. Co do Eleanor.. szmata nie daje mi żyć. no ale jakoś się trzymam. muszę prawda? mam dla kogo.

muszę się sprężać. kate zaraz przyjdzie. do następnego razu ... pamiętniku”.

                            ~Alex.

***

Kolejny wieczór spędzony z książką w rękach. „Dziennik Bulimiczki” i na chuj ja to czytam? Pielęgniarki mi ją poleciły – „To cię czegoś nauczy,  Alex” – mówiły. I czego to ma mnie nauczyć? Niczego. No ale warto spróbować. Never say never Alex. Uśmiechnęłam się sama do siebie i wzięłam za czytanie. Mój fikcyjny świat przerwał głośny huk, a potem krzyk Kate.

-         ALEX DO KURWY! CO TO MA BYĆ?! – Krzykneła wbiegając mi do pokoju.
-         Ale co, co ma być? – Zapytałam zdenerwowana.
- TO KURWA TO! – Wrzasnęła rzucając mi pod nogi MÓJ pamiętnik...







 Mamy 6 rozdział. Przepraszam że jest tak cholernie denny. W tym tygodniu miałam tak mało weny że masakra jakaś. Ale chyba ważne że jest.. obiecuję że następny będzie lepszy, bo napisze go Kate.
 więc tak TWITTER ALEX / ASK US. 

Pozdrawiam, Alex.

               ŻELAZNA ZASADA - CZYTASZ - KOMENTUJESZ NIE MA ŻE NIE.