rozdział 1.

                                                                    Z perspektywy Kate ~
 włącz. 
Siedziałam wraz z Alex i Lou w salonie. Bo podobno ktoś ma nas pilnować. Ta, pierdolenie o Szopenie. Jestem na głodzie już trzy dni. Telepią mi się ręce lecz staram się to ukryć. Chłopcy nie wiedzą o nas wszystkiego, Nie powiemy im o tym.. To tylko i wyłącznie nasza tajemnica.
- zjecie coś? – Zapytał uśmiechnęty Lou. Alex od razu mruknęła ‘nie’ a ja tylko pokiwałam przecząco głową. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowe czy jedzenie. Chciałam być sama i naćpać się. Znów poczuć ten błogi stan ukojenia..
- Louis, mogę iść do łazienki? – zapytałam z proszącą miną.
- Jasne ale Alex idzie z tobą – uśmiechnął się. NO ŚWIETNIE. Jeszcze mi jej brakowało do pilnowania. Ugh.. Szybko wstałyśmy i podążyłyśmy to ów pomieszczenia. Zamknęłam drzwi na kluczyk i odkręciłam wode aby nie było słychać naszej rozmowy.
- Tylko coś piśniesz a powiem im, że jesteś od tygodnia na głodówce – ostrzegłam ją odwijając nogawke moich szortów i wyciągając z szafki żyletkę robiąc kilka nowych krwawych śladów na nodze. Poczułam ukojenie..
- Katie, co się z nami stało? – zapytała po chwili ciszy – kiedyś byłyśmy nierozłączne a teraz? Teraz jedziemy się nawzajem. – powiedziała patrząc w zakrwawione kafelki.
- Nie wiem Olka, serio nie wiem. Od kiedy jesteśmy w Londynie coś pękło. – powiedziałam siadając na wannie. – Tęsknie, wiesz? – zapytałam pół łamiącym się głosem.
- Ja też tęsknie – uśmiechnęła się lekko. – pamię.. pamiętasz jakie byłyśmy te pięć, cztery lata temu? – zapytała niepewnie.
- Jasne, że pamiętam. True Direcitoners po tym jak Krzysiek mnie rzucił. – zaśmiałam się.
- Na zawsze oddane rocku a tu taka zmiana – dodała. Po raz pierwszy od miesiąca widzę, że moja siostra się uśmiecha.
- a pamiętasz jak na huśtawkach.. Rozkminiałyśmy jakby to było poznać chłopaków? Liczyć na rozmowe, przyjaźń czy coś więcej? – popatrzyłam na nią. Widziałam jak ma łzy w oczach.
- Pamiętam. To było piękne. Bez kłótni, bez problemów chorób.. A pamiętasz jak chciałyśmy cholernie ich koncert w Polsce? I okazało się, że nie przyjadą? Ale my nie traciłyśmy tej pierdolonej nadzieji. I to, jak napisałyśmy do nich? A oni nam odpowiedzieli? – powiedziała wycierając łze z policzka.
- O mój Boże.. Tak! Pamiętam jak wtedy płakałam, ze szczęścia.. – odparłam i w tym momencie z moich oczu popłynęły łzy.
- Kate, proszę nie płacz. – usiadła koło mnie i objęła mnie ramieniem.
- Ja już nie daje rady Alex, ja.. Ja jestem pieprzoną ćpunką.. Ja chce żeby było jak dalej kiedy miałam szesnaście a ty piętnaście lat.. Jak ich poznałyśmy na koncercie w Warszawie. Jak zaprosili nas na pizze.. – wyszeptałam co chwila ocierając zły pomieszane z tuszem do rzęs. – nie chce żebyś ty była chora.. Ja widze jak ty cierpisz.. Olka, młoda proszę Cię.. Idź na terapię. Ja też pójde – powiedziałam ale Alex? Ona natychmiast zerwała się z miejsca i zaczęła mówić podniesionym tonem.
- NIE! Rozumiesz NIE! Nie chce być znowu brzydka i gruba.. Tyle starań nie pójdzie na marne! – znowu spierdoliłam, poruszyłam temat tabu.. – a po za tym. Ty też możesz iść na leczenie a nie tylko ćpasz i się chlastasz siostrzyczko! – wrzasnęła na tyle głośno, że usłyszał to Lou.
- Alex, Katie otwórzcie te jebane drzwi! – krzyknął.
- Może i się chlastam! Ale nie jestem na głodówce od tygodnia i nie pije samej wody! – przekrzyknęłam ją z impetem otworzyłam drzwi wpadając na Louisa który złapał mnie za nadgarstek.

- Zostaw! – wrzasnęłam i wyrwałam się z jego uścisku. Chciałam być sama. Uciekłam do pokoju wcześniej zamykając drzwi. Podeszłam do szafki w której trzymałam dragi na tak zwaną „czarną godzine” wysypałam wszystkie na łóżko i napawałam się ich widokiem. Po chwili zaczęłam je łykac. Błogie ukojenie.. O taak, tego mi było trzeba.
- Kate! Otwórz te drzwi! – krzyczał Lou wraz z Hazzą.
- W dupe się ugryźcie! – odkrzyknęłam śmiejąc się w niebo głosy. Wszyscy są tak cholernie naiwni.. Myślą, że się zmienie.. Taki chuj, nie mam zamiaru. Nie mam po co, dlaczego a ni dla kogo. Co więcej Andy mnie zostawił dla jakiejś dmuchanej lali. Więc sory z frajerami nie pije. Sięgnęłam do szafki po żyletkę i znowu zaczęłam robić cięcia tym razem na nadgarstkach. Niby byłam naćpana ale pełna świadoma tego co robie.
- Kate, proszę otwórz to ja Zayn.. – usłyszałam głos mojego najlepszego przyjaciela.
- Przepraszam Zayn.. Nie mogę. – powiedziałam cicho wyrzucając od siebie żyletkę i pozostałe dragi.
- Katie, nie rób nic głupiego. Proszę.. Otwórz drzwi. Porozmawiamy – słyszałam jak łamie mu się głos.
- Obiecujesz, że wejdziesz tylko ty? – zapytałam ocierając łzy i chowając moje rany.
- Tak obiecuje. – powiedział a ja otworzyłam zamek i usiadłam po turecku na łóżku. Drzwi otworzyły się a ja ujrzałam Zayna z oczami pełnymi łez. Zamknął drzwi, usiadł koło mnie przytulił mnie do siebie mocno i milczał.
- Zayn.. Ja przepraszam, przepraszam, że to zrobiłam.. – wydukałam przez łzy.
- Już dobrze Katie, jestem przy tobie. – powiedział i ujął moją twarz w dłonie ocierając łzy.
- Dziękuję, że chociaż ty – wyszeptałam i znowu przytuliłam się do jego ciepłej szarej bluzy. Nawet nie wiem kiedy ale przytulona do niego zasnęłam.

Od autorek ;
Wiem, że Alex pisała, że rozdział będzie w godzinach porannych ale nie byłabym wstanie wstawić więc jest teraz ;) ~ Katie. xoxo
 Możecie również w komentarzach zadawać pytania do bohaterów.  :) ~ Alex.